ممنوعیت های سفر مانند سرعت گیر شیوع کرونا عمل می کنند

هنگامی که سازمان بهداشت جهانی شیوع ویروس کرونا را یک وضعیت "اضطراری بهداشت عمومی با نگرانی بین المللی" اعلام کرد، بیش از 70 کشور جهان با اعمال محدودیت های مسافرتی علیه چین واکنش نشان دادند. کارشناسان بهداشت جهانی با قاطعیت از محدودیت های سفر و تجارت به عنوان سیاست های بد و نقض غیرمسئولانه قوانین بین المللی یاد می کنند. با این حال دولت ها همچنان به اجرای آنها ادامه می دهند ، حتی اگر شواهد علمی  و منافع اقتصادی نداشته باشد.

متأسفانه ، رفتار دولتها نشان می دهد که اعلامیه های PHEIC بیشتر از جلوگیری از آنها برای اعمال محدودیت های مسافرتی، ان ها را تحریک می کند که این محدودیت ها را اعمال کنند.  یک اصل از رهبری خوب و اقدامات بهداشت عمومی ملاقات با افرادی است که در راس امور هستند. با این روحیه ، باید بدانیم که چرا سیاستگذاران برای محدود کردن سفر تصمیم می گیرند و چرا بررسی استدلال های آنها دشوار است.

شاید ترکیبی از عقل سلیم و ترس باعث ایجاد حمایت عمومی از محدودیت های سفر می شود.ویروس کرونا به راحتی همراه  افراد به مسافرت می رود ، بنابراین به لحاظ تئوری ، هر چیزی که باعث کاهش حرکت افراد شود باید به کاهش شیوع ویروس کمک کند. در عمل ، محدودیت های مسافرتی بی اثر هستند زیرا خیلی دیر تحمیل می شوند یا  مردم محدودیت ها را با روشهای مختلف دور می زنند. درواقع مشکل زمان، ممکن است به سادگی سیاست گذاران را وادار کند تا سریعتر محدودیت ها را تحمیل کنند و مردم غالباً از محدودیت های عمومی مهاجرت نیز خودداری می کنند ، اما این باعث نمی شود دولت ها را به صدور ویزا یا چک مرزی ترغیب کنند.

مطالعات مدل سازی نشان می دهد که محدودیت های سفر ممکن است سرعت شیوع ویروس را بگیرند اما نمی توانند از بروز یک بیماری همه گیر جلوگیری کند. مطالعات مدل سازی نشان می دهد که محدودیت های سفر ممکن است یک بیماری همه گیر را کند کند اما نمی تواند از آن جلوگیری کند. با این وجود ، ممکن است سیاستگذاران تصمیم بگیرند که کند شدن بهتر از حمله سریع ویروس است.

دلیل دیگری که سیاست گذاران به سمت محدودیت های مسافرتی گرایش می یابند ، فقدان گزینه های قابل دوام سیاسی است. در مواجهه با یک خطر همه گیر ، دولت ها تحت فشار قابل توجهی قرار دارند. باید دید که آنها برای محافظت از شهروندان خود اقدامات قاطع و محکم را انجام می دهند وگرنه غرامت سنگینی را نزد افکار عمومی پرداخت می کنند. از دیدگاه بهداشت عمومی ، ترغیب مردم به شستن دست ها و سرفه در آرنج خود ، سیاست خوبی است. اما از نظر سیاسی ، برای جلب اعتماد عمومی به مقامات بهداشتی کافی نیست. عمل نمایشی بیشتری لازم است. این نوع تئاتر امنیتی می تواند خطرناک باشد ، اما فقدان تئاتر امنیتی نیز می تواند خطرناک باشد. عدم تحرک ظاهری (یا عملکرد ناکافی) اعتماد به مقامات بهداشت عمومی را از بین می برد و این باعث می شود تلاش های پاسخگویی تضعیف شود.

در طی اپیدمی کرونا، مهمترین ممنوعیت سفر توسط دولت چین در داخل چین اعمال شده است. چین بیش از 50 میلیون نفر را قرنطینه کرده است ، اتوبوس های بین استانی را به حالت تعلیق درآورده ، مقصد گردشگری بسته و دستور داده است تا آژانس های مسافرتی تورهای خارج از کشور را متوقف کنند. هنگ کنگ بیشتر گذرگاه های مرزی را بسته و در حال رد کردن گردشگرانی است که از چین می آیند.. این واقعیت که چین محدودیت های مسافرتی را برای شهروندان خود اعمال می کند