تشویق و انتقاد مثبت

تشویق و انتقاد مثبت

تلاش برای کنترل فرد مبتلا در دوران تغییرات خلقی ممکن است مثل نگهداری و کنترل یک گربه در منزل باشد. اما کنترل فرد مبتلا در دوران بحران بخشی از وظیفه ی شما جهت مراقبت از وی است.

چنین مدیریتی نیازمند توانمندی های روحی است، بخصوص زمانیکه فرد وضعیت روحی غیرقابل پیش بینی دارد.

به عنوان یک " پرستار" ، اکثر اوقات باید به وی یادآوری کنید که داروهای خود را سر وقت مصرف کند و وظایف روزانه ی خود را پشت گوش نیندازد. گاهی باید به او بگویید که لبخند بزند یا آرام بگیرد. مجبور خواهید بود بیش از تمایل خود به وی امر و نهی کنید.

چند روش برای جلوگیری از رفتارهای کنترلی وجود دارند:

تشویق بدون اصلاح

اگر همواره فرد مبتلا را مورد انتقاد قرار دهید به تدریج دچار این تصور می شود که هیچوقت کاری را درست انجام نمی دهد. بخش مهمی از کمک به افراد مبتلا جهت رشد و نمو آنها تشویق رفتارهای مثبت و تلاش برای کاهش رفتارهای منفی است.

از گفتن عباراتی چون " دوستت دارم، اما..." خودداری کنید، چرا که " اما " تقریبا کاملا قسمت مثبت احساسات شمارا نقض می کند. جملات مثبت را جدا از جملات انتقادی مطرح کنید. همچنین تلاش کنید در برابر هر عبارت منفی و انتقادی تعداد زیادی جملات تشویقی و مثبت بکار ببرید.

انتقاد سازنده، انتقادی که با هدف کمک به فرد مبتلا است همیشه به جملاتی که وی را ناراحت، سرزنش، و تحقیر می کنند ترجیح دارند.

انتظار عالی بودن نداشته باشید

هچ انسانی حتی اگر مبتلا به اختلال دوقطبی نباشد هم هرگز کامل و عالی نخواهد بود. هر فردی در طول زندگی با چالش هایی روبرو خواهد بود و در مواردی کم می آورد.

اگر انتظار دارید فردی کامل و عالی باشد، همیشه سرخورده خواهید شد. اگر از خودتان چنین انتظاری دارید هم بدانید که همیشه سرخورده خواهید شد.

اختلال دوقطبی احتمال ارتکاب اشتباه را، بخصوص در دوران مانیا، بالا می برد. هرچه بیشتر خود را برای اشتباهات فرد مبتلا آماده کنید، شرایط را برای همه راحتتر خواهید کرد.

صبور بمانید

شکیبایی کلید کمک به فردی است که با یک مشکل بزرگ مثل اختلال دوقطبی درگیر است.

احساس فرسودگی روحی یک حس طبیعی در طول زندگی است. همانقدر که نمی توانید از فرد مبتلا انتظار عالی بودن داشته باشید، از خودتان هم نباید چنین انتظاری داشته باشید.

در حین حال که ممکن است از دست فرد مبتلا کلافه شوید، صبوری کلید رابطه ی مثبت در دراز مدت است.

اگر احساس می کنید در حال از دست دادن صبر و آرامش خود هستید، مقداری فاصله بگیرید و به خودتان فرصت بدهید تا دور از محیط پر تنش آرامش خود را بازیابید.

اجماع

می توانید گلوی خود را با گفتن باید و نباید ها خراش بدهید، اما اگر فرد در وضعیت دفاعی و لجبازی است، راهی به جایی پیش نخواهید برد.

باید نوعی رابطه و موافقت دو نفره در تمام جنبه های رابطه وجود داشته باشد، این نوع توافق طیفی شامل تقسیم کارهایی مثل ظرف شستن تا قبول تصمیم های فرد مقابل را در بر می گیرد.

هرچه روند تصمیم گیری را بدون توافق و بلاتکلیف نگه دارید در زمان های بحرانی قبول تصمیم از سمت فرد غیرمتعادل غیر محتمل تر خواهد بود.

انتقادپذیر باشید

انتقاد یک خیابان دوطرفه است. اگر شما رفتارهای فرد مبتلا را تصحیح می کنید، بپذیرید که وی هم شما را تصحیح خواهد کرد.

روش انتقادی شما ممکن است در ابتدا مورد پذیرش فرد مقابل قرار نگیرد و هیچکس نباید طرز تفکر " همینکه من می گم و لاغیر" داشته باشد.  تلاش کنید هیچ چیز را بیش از حد به خودتان نگیرید.

از آنجاییکه شما انسان هستید، اشتباه خواهید کرد. تمام هدف ، پردازش روشی است که مورد قبول همه باشد.

اجازه ی سو استفاده ندهید

تمام این ها بدین معنی نیست که پذیرای سو استفاده باشید. استفاده از عبارات زشت، فحاشی، تهدید، یا هرچیز دیگری شبیه به اینها هرگز نباید توسط هیچکس تحمل شوند. اگر فرد مبتلا واقعا از کنترل خارج شد، شاید لازم باشد که با مشاور وی صحبت کنید. اگر وضع بحرانی شد، احتمالا وی نیاز به بستری دارد.