درک کیفیت زندگی افراد بیمار دو قطبی با افراد معمولی و رعایت بیشتر آنها

نظر می­رسد، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی حتی در فاز یوتایمیک بیماری نیز از لحاظ ابعاد مختلف عملکرد جسمی و روانی دچار آسیب هستند و در واقع کیفیت زندگی آنان در قیاس با افراد سالم، افت بارزی را نشان می­دهد. تاثیر عوامل جمعیت­شناختی از جمله جنسیت، وضعیت تاهل، شرایط شغلی و تحصیلی در مطالعات مختلف، نتایج متناقضی را نشان داده است که می­تواند عمدتا ناشی از تاثیر محیط اجتماعی و فرهنگی بر زندگی افراد باشد.

با توجه به تاثیر عمیق اختلال دوقطبی بر کیفیت زندگی بیماران که حتی در طی دوره­های یوتایمیک بیماری نیز نمود دارد، به نظر می­رسد که برای این افراد حمایت­های بیشتری در قالب برنامه­های آموزشی مهارت­های ارتباطی، روان­درمانی­های مختلف تایید شده برای این بیماری، حمایت­های اجتماعی و پی­گیری­های مکرر از لحاظ بررسی وضعیت سلامت جسمی نیاز است تا موجب ارتقای کیفیت زندگی آنان گردد.

مشکلات جسمانی و درد در اختلالات جسمی می­تواند مختل­کننده­ی کیفیت زندگی هر فرد باشد. با توجه به این که 24 درصد بیماران دوقطبی در طول زندگی سه مورد یا تعداد بیشتری از مشکلات جسمی را یا به علت بیماری زمینه­ای احتمالی ژنتیکی دخیل و یا به علت بروز عوارض ناشی از داروهای سایکوتروپیک مصرفی، تجربه می­کنند

در ابعاد مختلف عملکرد روانی می­تواند ناشی از خصیصه­ی اختلال دوقطبی باشد یعنی دوره­های مکرر عود بیماری که نیاز به بستری­های متعدد را به همراه دارد. این بیماران طی دوره­های افسردگی به علت تمایل به گوشه­گیری و دوری­گزینی از اجتماع، در ارتباطات بین فردی دچار مشکل می­گردند. این مسئله در دوره­های مانیا و هیپومانیا به صورت بی­قراری و مداخلات بی­جا در کارهای دیگران می­تواند مشکل­زا شود. با توجه به برچسبی که این بیماران در محیط زندگی دریافت می­کنند ، حتی در دوره­های بهبودی نیز به نظر می­رسد که عنوان بیماری بر عملکرد اجتماعی و روابط بین فردی ایشان، تاثیر نامطلوب بگذارد و یا  رفتارهای بازداشته شده از احساسات و با دقت زیاد بیماران یوتایمیک دوقطبی با تاثیری که بر سایر افراد و محیط می­گذارد،  اثری منفی بر عملکرد اجتماعی و کیفیت زندگی این بیماران دارد.