شیدایی- افسردگی

اختلال دوقطبی (bipolar disorder) (یا بیماری شیدایی- افسردگی) یک بیماری روانی است که مبتلایان به آن نوسان‌های خلقی شدیدی را تجربه می‌کنند.
آنها ممکن است دوره‌هایی از بسیار پرانرژی بودن و/یا تحریک‌پذیرشدن یا برعکس دوره‌هایی از غمگینی و نومیدی را بگذرانند. اغلب این بیماران در فواصل این دوره‌های شیدایی (مانی) یا افسردگی، خلق طبیعی دارند.
اختلال دوقطبی دارای زمینه ارثی است و در برخی از خانواده‌ها بیشتر دیده می‌شود. این بیماری به طور معمول در انتهای نوجوانی یا در ابتدای بزرگسالی ظهور می‌کند.
پزشک برای تشخیص این بیماری باید سایر بیماری‌های را که می‌توانند نوسان خلق ایجاد کنند، کنار بگذارد.
دو نوع اختلال دوقطبی وجود دارد.
در اختلال دو قطبی نوع یک بیمار تنها دوره‌های شیدایی (مانی) را تجربه می‌کند.
در اختلال دوقطبی نوع دو بیمار دوره‌هایی از شیدایی خفیف ( هیپومانی) را به همراه دوره‌هایی از افسردگی شدید را تجربه می‌کند.
در دوره‌های شیدایی خفیف (هیپومانی) علائم یک شیدایی یا مانی تمام عیار مانند اختلال کارکرد اجتماعی یا شغلی و علائم روان‌پریشی دیده نمی‌شود.
همین خصوصیت تشخیص اختلال دوقطبی نوع 2 را مشکل می‌کند، زیرا دوره‌های هیپومانی ممکن است صرفا به صورت دوره‌هایی خلاقیت زیاد و کارهای موفقیت‌آمیز گزارش شود.
در اختلال دوقطبی علائم روانپریشی در دوره‌های افسردگی شدید یا مانی (و نه در دوره‌های هیپومانی) ممکن است مشاهده شود.
اختلال دو قطبی در صورت عدم درمان، ممکن است پیامدهایی مانند مختل‌شدن روابط با دیگران، افت کارکرد شغلی و تحصیلی، و حتی خودکشی را به دنبال داشته باشد.
اختلال دوقطبی نه تنها اثراتی بر فرد مبتلا می‎گذارد بلکه آثار جدی روی اعضای خانواده و حتی دوستان فرد مبتلا دارد. تشخیص زود هنگام و به موقع اختلال دوقطبی فاکتور مهمی در مقابله مؤثر با این اختلال است و در صورت عدم تشخیص، می‎تواند منجر به عوارض جدی و حتی خودکشی شود.
اختلال دوقطبی سالیانه بیش از دو میلیون نفر بزرگسال آمریکایی را درگیر می‎کند، لذا اختلال نادری نیست و پزشکان و روانپزشکان آمادگی کمک به شما و خانواده و دوستانتان را دارند.
اگر شما یکی را می‎شناسید که به نظر شما از اختلال دوقطبی رنج می‎برد، بهترین کاری که می‎توانید برای او انجام دهید این است که ارتباط او را با یک پزشک برقرار کنید.
1- به دلیل این که اختلال دوقطبی یک بیماری عودکننده است لازم است درمان پیشگیرانه به مدت طولانی انجام شود. قطع ناگهانی درمان‎های دارویی و یا روانشناسی باعث بازگشت چرخش‎های خلقی مرتبط با بیماری می‎شود.
2- اگر شما به اختلال دوقطبی مبتلا هستید یا فردی را می‎شناسید که به این اختلال مبتلا است، توصیه می‎شود به روانپزشک مراجعه کنید. هر چند پزشکان عمومی ممکن است به تنهایی نتوانند این اختلال را درمان کنند، ولی می‎توانند شما را به یک متخصص ارجاع دهند و این بهترین وضعیت برای دریافت کمک‎ها، حمایت‎ها و اطلاعاتی است که شما برای رویارویی با این اختلال به آن احتیاج دارید.
3- داروهایی وجود داد که به نام ”تثبیت کننده‎های خلق“ شناخته می‎شوند. این داروها توسط روانپزشک برای مبتلایان به اختلال دوقطبی تجویز می‎شوند. این داروها نه‌تنها در موارد بروز اختلال استفاده می‎شوند، بلکه به‌طور پیوسته در ادامه زندگی فرد مبتلا نیز مورد استفاده قرار می‎گیرند و علت آن این است که اختلال دوقطبی عود کننده است. گاهی اوقات برخی داروهای دیگر نیز همراه با داروهای تثبیت کننده خلق تجویز می‎شوند، ولی داروهای همراه غالباً برای دوره کوتاهی مورد استفاده قرار می‎گیرند.
4- درمان‎های غیر داوریی و روانشناسی باید همراه با داروها انجام شوند. این درمان‎ها می‎توانند به صورت جلسات انفرادی (در یک جلسه یا بیشتر) و یا کلاس‎های درمان گروهی باشند. صحبت کردن با فردی که با مشکلات مبتلایان به اختلال دوقطبی آشنا است باعث بهتر شدن نتایج درمانی می‎شود. برای مراجعه به این افراد و این که به کجا مراجعه کنید با روانپزشک خود مشورت نمایید.
5- همیشه آماده مقابله با عود بیماری باشید. فراموش نکنید اختلال دوقطبی به معنای دوره‎های غمگینی و نشاط است و بسیاری از بیماران به عنوان تنها راه رهایی از این وضعیت اقدام به خودکشی می‎کنند. مراقب این وضعیت باشید و در صورت بروز آن، فوراً با پزشک خود و یا با مراکز فوریت پزشکی تماس بگیرید. در این شرایط، حتی اگر عضو خانواده یا دوست شما، تنها یک روز توأم با افسردگی را می‎گذراند، از این که تماس شما با مراکز فوریت باعث اتلاف وقت او شود نترسید، زیرا عواقب تماس نگرفتن می‎تواند بسیار بدتر باشد.
http://www.hamshahrionline.ir/News/?id=38290
http://www.tehranpi.org/content/view/268/124/lang,pr/